بر اساس گزارش خبرآنلاین، به طورکلی جکومت و جامعه ما نسبت به وسایل ارتباط جمعی هرکدام جداگانه دغدغه های خودشان را داشتند. با ظهور تلویزیون در اواخر دهه 30 و سپس فراگیر شدن آن در  میانه دهه 40 بازهم بسیاری از مردم به دلایل مذهبی نسبت به تلویزیون کراهت نشان می دادند اگرچه دولت برای همه گیر شدن این وسیله برنامه ای نداشت.تا اینکه کم کم قبح استفاده  از تلویزیون فروریخت و از سالهای 1352 به بعد مردم عادی نیز از این وسیله استفاده می کردند.

 

در سال‌های بعد از انقلاب اسلامی تب و تاب ویدیو در دو مقطع به عنوان وسیله جدید نمایشی وصد البته ابزاری ممنوعه بالا گرفت. یکی ابتدای سالهای 60 با ویدیوهای تی سون مارک سونی (اگرچه این وسیله حدود سال 55 به ایران وارد شد و مورد استفاده خواص قرار گرفت) و دیگری ابتدای دهه 70 که ویدیوهای موسوم به فیلم بزرگ رونمایی شدند. به هرحال کج و دار مریز استفاده کردن از این دستگاه کار را به جایی رسانید که ممنوعیت استفاده از این دستگاه کمک رسانه ای اواخر دهه 70 برچیده شد. به گونه ای که اگر الان برای بچه هایمان از ممنوعیت استفاده از ویدیو بگوئیم با ناباوری به ما نگاه می کنند.

 

حالا نسل ماهواره است. دیش و ریسیور و دیگر متعلقات است که ممنوع می باشد و کج دارو مریز کردن ها ادامه دارد. نتیجه چه خواهد شد؟ تاریخ می گوید این ممنوعیت نیز به سرنوشت همان رادیو و ویدیو منجر خواهد شد. حالا کی و چگونه؟ این را باید نشست و بعدا قضاوت کرد.با این تفاوت که در زمان ممنوعیت رادیو و ویدیو از عملیات راپل خبری نبود.

 

به گزارش سیتنا، عکس ذیل پروانه دائمی یا مجوز استفاده‌ی از رادیو است که در تاریخ 1319/9/27 برای شخصی به نام سیمون مویان توسط اداره کل شهربانی وقت صادر شده است.