کامپیوترها بیشتر از سفرهای هوایی به محیط زیست صدمه می‌زنند

به گزارش سیتنا به نقل از ایندیپندنت، محاسبات قبلی نشان می‌دهند که سهم فناوری اطلاعات و ارتباطات (ICT) در انتشار جهانی گازهای گلخانه‌ای بین ۱.۸ تا ۲.۸ درصد است. اما تیمی از محققان دانشگاه لنکستر و موسسه مشاوره «اسمال وُرلد کانسالتینگ» (Small World Consulting) به این نکته اشاره می‌کنند که بعضی از این تخمین‌ها و برآوردهای قبلی، تمامی چرخه حیات و زنجیره تامین محصولات فناوری اطلاعات و ارتباطات و زیرساخت‌هایی از قبیل انرژی مصرفی در تولید و دفع محصولات و تجهیزات را در نظر نمی‌گیرند. 

پژوهشگران می‌گویند سهم واقعی فناوری اطلاعات و ارتباطات در انتشار جهانی گازهای گلخانه‌ای می‌تواند حدود ۲.۱ تا ۳.۹ درصد باشد. اگرچه محققان تاکید می‌کنند که هنوز عدم قطعیت قابل توجهی در این محاسبات وجود دارد، اما این امر نشان می‌دهد که در مقایسه با صنعت هوانوردی که عامل حدود دو درصد از انتشار جهانی [گازهای گلخانه‌ای] است، فناوری اطلاعات و ارتباطات نقش بیشتری در انتشار این گازها دارد.

افزون بر این، این مقاله هشدار می‌دهد که روال جدید رایج در محاسبات و فناوری اطلاعات و ارتباطات، از قبیل کلان‌داده (Big data) و هوش مصنوعی (AI) و اینترنت اشیاء (IoT)، و نیز زنجیره بلوکی (Blockchain) و رمزارزها، خطر رشد چشمگیر گازهای گلخانه‌ای را افزایش می‌دهد. 

اغلب چنین گفته شده است که فناوری اطلاعات و ارتباطات و فناوری‌های محاسباتی، به افزایش بهره‌وری در بسیاری از زمینه‌ها منجر شده و به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای انجامیده است. اما محققان می‌گویند که شواهد تاریخی، عکس این موضوع را اثبات می‌کند و  ردپای کربنی  فناوری اطلاعات و ارتباطات طی سال‌ها، سهم بیشتری از میزان انتشار جهانی گازهای گلخانه‌ای را به خود اختصاص داده است. 

پروفسور مایک برنرز لی ازموسسه «اسمال وُرلد کانسالتینگ»، می‌گوید: «می‌دانیم که  فناوری اطلاعات و ارتباطات، نقش روزافزونی در جامعه دارد و تقریبا در هر گوشه‌ای از اقتصاد جهانی به بهره‌وری می‌انجامد... اما رابطه آن با کاهش کربن ممکن است به آن سادگی و سرراستی نباشد که بسیاری از مردم تصور می‌کنند.»

او می‌افزاید: «پژوهش ما می‌کوشد این مسئله مهم را کمی بیشتر روشن کند.»

محققان در جریانند که چند غول بزرگ فناوری جهان، اظهاراتی در خصوص کاهش ردپای کربنی خود در ‌محیط زیست مطرح کرده‌اند، اما دانشمندان چنین استدلال می‌کنند که آنان  در بسیاری از این تعهدات به قدر کافی مصمّم نیستند و ممکن است «خودنظارت‌گری» صنعتی آنان، برای دستیابی به کاهش لازم در میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای کافی نباشد.

دکتر کلی ویدیکس، از نویسندگان این مقاله از دانشگاه لنکستر، می‌گوید: «بخش فناوری اطلاعات و ارتباطات باید کاری به مراتب بیش از این‌ها انجام دهد تا ردپای کربنی تولید شده خود را دریابد و آن را کاهش دهد؛ کاری فراتر از تمرکز بر روی گذار به  فناوری‌های مبتنی بر انرژی تجدیدپذیر و اهداف داوطلبانه کاهش کربن.»

او می‌افزاید: «ما به یک سازوکار فراگیر مبتنی بر شواهد برای بررسی تاثیرات زیست محیطی فناوری اطلاعات و ارتباطات نیاز داریم، و نیز به سازوکارهایی که متضمن ساخت قابل‌اعتماد فناوری‌هایی مطابق با توافقنامه پاریس باشد.»

انتهای پیام