برای دهه‌ها تلویزیون مهمترین محل نبرد رسانه‌ای انتخابات ریاست جمهوری آمریکا بوده است، اما در دو انتخابات اخیر، پای کارزارهای تبلیغاتی به شکلی عمیق و فراگیر به شبکه‌های اجتماعی و فضای اینترنت باز شده است. محیط‌هایی که بر خلاف تلویزیون دو سویه‌اند و مخاطبانشان می‌توانند به شکلی فعال در آن ها مشارکت کنند.

به گزارش سیتنا "citna.ir" اگر قرار بود میزان لایک‌های نامزدها در فیسبوک یا دنبال‌کننده‌هایشان را در توییتر ملاک قرار می‌دادیم، باراک اوباما با فاصله زیاد برنده انتخابات بود. فیسبوک اوباما ٣١ میلیون لایک خورده و رامنی ١۲ میلیون، در توییتر اوباما ٢١ میلیون دنبال‌کننده دارد و رامنی فقط ١ میلیون و ۷٠٠ هزار. در یوتیوب اوباما ٢۵٧ هزار مشترک دارد و رامنی فقط ٢٨ هزار. اینستاگرم اوباما یک میلیون و نیم دنبال‌کننده دارد و حساب رامنی ۶٨ هزار.

اما این اعداد و ارقام تنها ظاهر ماجرا است. این همه موفقیت و نفوذ اوباما در شبکه‌های اجتماعی فقط نشانه میزان طرفداران آنلاین او نیست. اوباما برای جلب این تعداد طرفدار، چهارسال و اندی فرصت داشته و برای دستیابی به جایگاهش راهبردهای دقیقی را دنبال کرده است. در واقع می‌توان گفت حضور آنلاین باراک اوباما اصلا در چهار سال گذشته یک لحظه هم قطع نشده است.

بر همین اساس، عملکرد رامنی را در عرض چند ماه باید به نسبت موفق ارزیابی کرد. ضمن این که عوامل دیگری هم در تاثیر گذار بودن این فضاهای مجازی نقش دارند. کمیت، همیشه به معنی کیفیت، نیست. مثلا در مورد رامنی با وجود تعداد کمتر لایک‌ها، وقتی پای میزان بحث کردن در مورد نوشته‌ها (about this Talking) در فیسبوک به میان می آید، بیش از اوباما موفق بوده است. هرچند این نکته هم لزوما معنی روشنی ندارد و ممکن است در این بحث‌ها تعداد زیادی از مخالفان او هم شرکت کرده باشند.

همه اینها مهمتر از هر چیز نشان از گسترش بی‌سابقه کارزار انتخابات در اینترنت دارند و تعجب آور نیست که این حضور گسترده به ایجاد شغل هم منجر شده باشد.

"Big Data" مهمترین عنصر در رقابت‎های امسال

به گزارش سیتنا به نقل از بی بی سی، اگر سال ۲۰۰۸ سال بهره‌برداری از شبکه‌های اجتماعی بود، سال ۲۰۱۲ سال استفاده از حجم عظیم اطلاعات شخصی‌ای است که به صورت آنلاین و آف‌لاین در دسترس قرار دارند.

به گفته دیوید تالبوت از مجله ام آی تی تکنولوژی ریویوو، مهمترین عنصری که در رقابت‌های امسال مطرح است، استفاده از "داده بزرگ" یا "Big Data" است.

"داده بزرگ" به معنی ترکیب انواع اطلاعاتی است که از منابع مختلف در مورد رای‌دهنده‌ها به دست می‌آید. اطلاعاتی که بر اساس آن می‌توان آنها را، شخصا و به شکل فوق العاده دقیق، هدف قرار داد.

اطلاعاتی از آنچه که بازاریاب‌ها از مشتریان بالقوه در دست دارند گرفته، تا پرونده‌هایی که احزاب سیاسی از رای‌دهنده‌ها جمع کرده‌اند، مثلا زمانی که خانه به خانه برای تبلیغ رفته و از گرایش سیاسی مردم مطلع شده‌اند، یا سابقه‌ای که از فعالیت‌های افراد در اینترنت و شبکه‌های اجتماعی به دست می‌آید.

احزاب سیاسی از طریق شبکه‌های اجتماعی می‌توانند حلقه‌هایی از دوستان را پیدا کنند تا از آن طریق شعارهای سیاسی مورد نظر خود را پخش کنند. آنها می‌توانند از این طریق به جمع آوری پول دست بزنند - کاری که اوباما به شکل موفقیت آمیزی در سال ٢٠٠٨ انجام داد - یا حتی کل شبکه ستادهای تبلیغاتی را از این طریق سازماندهی کنند.

بررسی صحت و سقم ادعاهای نامزدها در شبکه‎های اجتماعی

به گزارش سیتنا، کارزارهای انتخاباتی فرصت خوبی است برای دیدن سرعت پیشرفت فن آوری. سال ٢٠٠٨ چیزی به اسم آی پد و تبلت وجود نداشت و تلفن‌های هوشمند هم کمتر از امروز فراگیر بودند. فقط همین دو فن آوری باعث شده‌اند تا در انتخابات امسال خیلی ها همزمان با چند دستگاه یک رویداد واحد را دنبال کنند.

به گفته دیوید تالبوت، الان مردم در حالی که تلویزیون تماشا می‌کنند، معمولا دستگاه دومی هم دارند که اغلب همزمان، از آن برای نظر دادن استفاده می‌کنند.

معمولا در سایت هایی مثل توییتر مباحثه دومی شکل می‌گیرد. به این ترتیب در حالی که مناظره اصلی در جریان است، بحث و نظرهای زیادی هم همزمان در اطرافش جریان پیدا می‌کند. برای مثال بعضی‌ها صحت و سقم ادعاهای نامزدها را در لحظه بررسی می‌کنند.

اما این جریان موازی اطلاعات همیشه هم مفید نیست و گاه می تواند "حواس پرت کن" باشد. به خصوص اگر یکی از نامزدها سخن غیرقابل پیش بینی یا نامتعارفی بزند.

امیلی او دانل از طرفداران دموکرات دانشگاه بوستون می‌گوید در اولین مناظره، وقتی میت رامنی، در مورد شبکه تلویزیون غیر انتفاعی پی بی اس صحبت می‌کرد و اسم شخصیت کارتونی بیگ برد را به میان آورد، حواس همه پرت شد. او و بقیه دوستانش تا آخر مناظره مشغول بحث کردن در مورد این شخصیت بودند و اصل موضوع را فراموش کردند.

حضور فعال در این شبکه ها باید واقعی و صادقانه باشد. نامزدها باید هر کدام از این شبکه ها و مشخصاتشان را بشناسند و پیام هایشان را منطبق با خصلت های آنها عرضه کنند. این حضور در ضمن خطرات خودش را هم دارد. اگر تبلیغات نامزدها به مذاق کاربری خوش نیاید، اعتراض می کند، آنهم با صدای بلند، و در همان محیط!

توییتر در ایام گردهمایی های حزبی رکورد ١۴ میلیون توییتی زد. تعداد توییت ها در گردهمایی های حزبی سال ٢٠٠٨ فقط ٣۶٠ هزار بود. اما این به این معنی نیست که نتیجه انتخابات به موفقیت در شبکه های اجتماعی وابسته است. بعد از اینکه در سال ۲۰۰۰ نتیجه انتخابات به ۵۳۷ رای در ایالت حساس فلوریدا وابسته شد، به نظر می آید که نامزدها می خواهند از شبکه های اجتماعی و فن آوری های جدید بیش از هر چیز برای بدست آوردن همین چند صد رای حیاتی استفاده کنند.

اما مشکل اساسی شبکه های اجتماعی این است که در نهایت - حداقل هنوز - کسی نمی داند آیا این لایک و دنباله روهای زیاد لزوما به معنی رای بیشتر هم هست یا نه. و این نکته را هم نباید از یاد برد که همچنان، بسیاری از رای دهندگان، از این شبکه ها استفاده نمی کنند.

انتهای پیام