فقدان تصمیم‌گیری مشخص برای نحوه مواجهه در مجمع حکمرانی اینترنت

به گزارش سیتنا، به همت آزمایشگاه داده و حکمرانی و با مشارکت جمعی از اندیشکده‌های کشور، رویداد «مجمع حکمرانی اینترنت (IGF)؛ نمایشی بی‌حاصل یا بستری فرصت‌آفرین» با حضور جمعی از مسئولان، کارشناسان و پژوهشگران حوزه دیپلماسی سایبر در دو پنل برگزار شد.

ارزیابی سازمان‌ها و اجلاس منطقه‌ای و بین‌المللی در حوزه فضای مجازی، تاریخچه مجمع حکمرانی اینترنت و جایگاه آن در حکمرانی جهانی فضای مجازی، چشم‌انداز پیش‌روی مجمع حکمرانی اینترنت؛ ادامه روند فعلی یا اصلا ساختاری، تجربه‌نگاری شرکت‌کنندگان ایرانی در اجلاس IGF و الزامات و بایسته‌های نقش‌آفرینی فعال ایران و ائتلاف‌سازی مؤثر در IGF2023 پنج محور اصلی این رویداد بود.

پنل دوم رویداد «مجمع حکمرانی اینترنت (IGF)؛ نمایشی بی‌حاصل یا بستری فرصت‌آفرین» روز سه‌شنبه مورخ هفتم شهریورماه در محل خانه اندیشه‌ورزان با حضور دکتر حسین میرزاپور، مشاور امور راهبردی و بین‌الملل وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات، دکتر سیدمحمدصادق امامیان، مشاور امور تنظیم‌گری فضای مجازی وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات، دکتر هاتف رسولی، مدیرعامل شرکت دانش‌بنیان برهان، دکتر محمدباقر اصغری، صاحب‌نظر حقوق فناوری اطلاعات و کارآفرین فناوری‌های حقوقی و خانم دکتر جلیلی، پژوهشگر حوزه حکمرانی اینترنت برگزار گردید. در این نشست همچنین مجتبی توانگر، نماینده مجلس شورای اسلامی و رئیس کمیته دانش‌بنیان و اقتصاد دیجیتال مجلس شورای اسلامی و دکتر محمد کشوری، کارشناس حوزه فضای مجازی و نمایندگان برخی از مجموعه‌های پژوهشی و فعال حوزه فضای مجازی حضور یافته و به بحث و گفتگو پرداختند.

دکتر حسین میرزاپور، دبیر پنل دوم رویداد در ابتدا به ارائه دیدگاه‌های مختلف حداقلی و حداکثری که در ایران همانند بسیاری از کشورها نسبت به مجامع بین‌المللی وجود دارد پرداخت و بیان کرد: یک نگاه به مجامع بین‌اللملی نگاه حداکثری است که بیان می‌کند باید حضور بیشینه داشته باشیم، فعال باشیم، ارتباط بگیریم و ائتلاف سازی بکنیم، در حالی که نگاه دوم بیان می‌کند که حضور ما در مجامع بین‌المللی، حضور در زمین بازی از پیش تعیین شده است و ما نمی‌توانیم در این مجامع حضور داشته باشیم و حضور ما باعث اعتبار بخشی و مقبولیت این مجامع می‌شود و در مجموع برای ما منافعی ندارد.

در ادامه دکتر سید محمدصادق امامیان به دو رویکرد کلی مواجهه جمهوری اسلامی ایران با سازمان‌های بین‌المللی پرداخت. رویکرد اول، رویکرد مبتنی بر شک،‌ احتیاط و محافظه‌کاری است که مبتنی بر شواهد و دلایل نفوذ هژمونی غرب و خصوصاً‌ آمریکا در سازمان‌ها و نهادهای بین‌المللی است. رویکرد دوم، رویکرد اول را نقد کرده و آن را سلبی و بن‌بست محور می‌داند و از آنجایی که هژمونی آمریکا را در حال تزلزل می‌بینید تلاش می‌کند در عین کاهش تهدیدها، از فرصت‌های پیش‌روی سازمان‌های بین‌اللمللی و خصوصاً‌ سازمان‌های